Kijk mij aan!
‘ Kijk mij aan als ik tegen je praat’ Ik hoor het mijn moeder nog zeggen. Iemand in de ogen kijken. Dat was wel het laatste waar ik als puber zin in had.
Met iemand schuifelen? Graag, maar wel met mijn ogen dicht. Iemand wil mij passeren op straat? Prima, maar ik blijf strak naar de grond staren.
Inmiddels ben ik al een poosje puber af. Ik weet hoe belangrijk oogcontact is voor een goed gesprek. ‘Kijk mij aan als ik tegen je praat’, hoor ik mij zelf soms roepen tegen mijn puberzonen. Tot mijn eigen afgrijzen en die van hen.
Maar toch .. iemand lang aankijken, vind ik nog steeds ongemakkelijk.
En daar ben ik niet alleen in.
Elkaar echt in de ogen kijken, is niet makkelijk.
Elkaar langer dan een minuut in de ogen kijken, is spannend en confronterend. Elkaar vier minuten onafgebroken aankijken is bijna niet te doen. Het is een van de moeilijkste experimenten uit de psychologie. Het proberen waard. Als het lukt, ontstaat er een intens contact waar geen gesprek tegenop is gewassen. Vier minuten oogcontact brengt mensen dichter bij elkaar dan wat ook, zegt hoogleraar Psychologie Arthur Aron.
Dit gegeven inspireerde Amnesty International. De mensenrechtenorganisatie maakte een video waarin een aantal Europeanen vier minuten lang in de ogen kijken van vluchtelingen. En laat op ontroerende wijze zien wat we vooral niet moeten doen: wegkijken.
Vier minuten oogcontact is genoeg om nooit meer weg te kijken.
Ik kijk de video samen met mijn puber. ‘Ongemakkelijk’, zegt hij. ‘Maar wel mooi.’
